Definicja: hipochondria estetyczne, hipochondria dermatologiczne, obsesja na punkcie wstydu. Zygmunt Freud opisał to w “Człowieku wilków”, który martwił się o nos. W nim pacjent przejawia nadmierną troskę o rzeczywisty (z materią) lub wyimaginowany (bez materii) defekt. Ta część ciała jest przeżywana przez podmiot jako zdeformowana, nieatrakcyjna. Zazwyczaj częścią ciała są zazwyczaj włosy, piersi, genitalia, nos. Może to mieć wpływ na kilka części, kolejno lub jednocześnie. Pacjent może zostać poddany wielu zabiegom chirurgicznym w celu skorygowania tego defektu, włączając w to skrajne środki, takie jak samochirurgia. Przekonanie to może mieć charakter deliryczny jako część somatycznej delirious dismorficznej choroby lub jako część dysmorficznej choroby ciała według DSM-IV-TR lub hipochondrycznej choroby według ICD-10.
W pewnym momencie naszego życia wszyscy zostaliśmy złożeni przez jakąś wadę fizyczną lub przytłoczeni jakąś częścią naszego ciała, której nie doceniamy. Ale…. co się dzieje, gdy mały kompleks staje się czystš obsesjš?
Dysmorfobia jest nazwą tzw. zaburzenia dysmorficznego organizmu, które mieści się w ramach zaburzeń somatycznych. Dosłownie, jest to przesadna fobia lub odrzucenie części własnego ciała.
Pragnienie doskonałego obrazu nie oznacza zaburzeń psychicznych, ale kiedy troska o ciało i niezadowolenie z niego nie przystaje do rzeczywistości, intensywnie i często okupuje umysł w postaci przecenianych idei i wywołuje dyskomfort, negatywnie ingerując w codzienne życie, wtedy mogą stać się problemem klinicznym.
Nie jest więc dziwne, że od pewnego czasu rozpoczęły się badania nad zaburzeniami dysmorficznymi ciała lub fobią dysmorficzną, chociaż termin ten został już zdefiniowany w 1886 roku przez Morselliego i cytowany w różnych tekstach w pierwszych latach XX wieku [por. Berrios i Kan, 1996]. W rzeczywistości, zawsze byli ludzie mniej lub bardziej “skomplikowani” przez trądzik, okulary, zdeformowane zęby, wystające uszy, niski wzrost, łysienie, duży nos itp. Wszystkie te obawy są w pewnym stopniu normalne i w okresie dojrzewania pojawiają się z całą siłą. Ale jest grupa ludzi, u których te obawy o “wady” ciała i wyglądu fizycznego, z dala od zmniejszania się w czasie, zwiększania się lub utrzymywania, powodując wielki dyskomfort i uniemożliwiając normalne życie. Wtedy można właściwie mówić o zaburzeniach dysmorficznych ciała. W każdym przypadku dysmorfobia, rozumiana jako troska o obraz ciała, może być objawem obecnym w różnych obrazach klinicznych, takich jak schizofrenia, anoreksja nervosa, otyłość, bulimia, fobia społeczna, obsesyjno-kompulsywne frastomo, depresja itp. (Birtchnell, 1988; Neziroglu i Yaryura-Tobias, 1997), ale może to być również zaburzenie samo w sobie. Ten ostatni warunek jest wymieniony w tym artykule.
Dysmorfobia: Co to dokładnie jest?
Mówimy o problemie zniekształcenia obrazu ciała, dlatego też objawy związane są z obsesją na punkcie konkretnej części fizycznego aspektu podmiotu.
Osoba, która na nią cierpi, odczuwa ciągłą i nadmierną troskę o jakąś fizyczną wadę, rzeczywistą lub wyobrażoną. Jeśli taka wada fizyczna istnieje w rzeczywistości, poziom odczuwanego lęku jest przesadnie wysoki, ponieważ postrzega go w sposób przesadny i może mieć poważne problemy emocjonalne lub izolację społeczną. Należy zwrócić uwagę, że nie mówimy tu o problemie obrazu samego siebie związanym z zaburzeniami odżywiania (jak w anoreksji) czy tożsamości seksualnej (która to droga prowadzi do odrzucenia własnego ciała, a konkretnie narządów płciowych).
KONCEPCJA I CHARAKTERYSTYKA
Dysmorficzne zaburzenia ciała można zdefiniować, według DSM-IV (American Psychiatric Association, 1994), jako nadmierną troskę o “nieistniejącą lub drobną “wadę ciała” (Tabela 1). Ta troska jest przesadzona, powoduje dyskomfort i poważnie ingeruje w codzienne życie podmiotu, utrudniając relacje międzyludzkie.
Ludzie z tym zaburzeniem, którzy uparcie trzymają się uznania, którego nie podziela większość ludzi, obawiają się, że inni zauważą rzekomą wadę fizyczną, okażą poczucie winy i wstydu, wielokrotnie się martwią, przeszacowane lub urojone, unikają sytuacji społecznych i ekspozycji ciała, mają rytuały i wielokrotnie szukają leczenia medycznego i kosmetycznego. Wśród najczęstszych obaw są obawy mężczyzn o rozmiar penisa.
Podobnie jak w innych obrazach klinicznych, objawy przedstawiane są w trzech poziomach odpowiedzi, które są szczególnie podkreślane w sytuacjach, w których “defekt” może być wizualizowany lub komentowany (Rosen, 1995) (Tabela 3). Zachowania unikania mogą odnosić się do unikania sytuacji społecznych, ale także do odwracania się od własnego wizerunku penisa w lustrze lub odmowy zmiany ubrania przed innymi (np. na siłowni). To uniknięcie może być całkowite, gdy pacjent jest zamknięty w domu, lub częściowe, gdy przyjmuje zachowania maskujące (pewne szerokie ubrania, unikanie obcisłych spodni, założenie swetra przykrywającego genitalia…) w obecności innych ludzi.
Unikanie, w najpoważniejszych przypadkach, może prowadzić do skrajnej izolacji społecznej, unikania stosunków seksualnych, celibatu, a nawet unikania masturbacji; może nawet prowadzić do prób samobójczych.
W tym kontekście mogą również pojawić się rytuały testowania, takie jak wielokrotne badanie ciała przed lustrem, sprawdzanie, czy nikt nie jest w stanie wzrokowo dostrzec objętości narządów płciowych oraz zachowania uspokajające, takie jak powtarzające się prośby o uspokajające informacje lub ciągłe porównywanie z innymi. Celem tego wszystkiego jest kontrolowanie obaw związanych z możliwą widocznością usterki.
Innymi behawioralnymi konsekwencjami tego zaburzenia jest rozpoczęcie zabiegów kosmetycznych, chirurgicznych, dermatologicznych, albo poprzez poczucie własnej świadomości co do wielkości narządów płciowych, albo istnienie męskich narządów płciowych, w tym domu musiałoby postawić diagnozę różnicową z transseksualnością.
Na poziomie poznawczym mogą pojawić się różne zmiany.
Zmienione poziomy odpowiedzi w zaburzeniach dysmorficznych organizmu
Odpowiedzi psychofizjologiczne : Odpowiedzi z autonomicznego układu nerwowego (pocenie się, drżenie, trudności w oddychaniu itp.).
Zachowanie : Unikać i zakamuflować zachowania. Rytuały testowania i upewnienia.
Kognitywne : Unikać i zakamuflować zachowania. Rytuały testowania i upewnienia.
Obawy. Zakłócenia percepcyjne. Nieracjonalne przekonania. Porównanie z innymi.
Mogą pojawić się zniekształcenia percepcyjne obrazu ciała lub w tym przypadku narządów płciowych. Osoba jest przekonana o istnieniu wady, albo przez rozmiar lub kształt penisa głównie lub przez istnienie tego samego w przypadku czucia się jak kobieta.
Negatywne samowerbalizacje na temat ciała, które mogą prowadzić do głębokiego lekceważenia wyglądu fizycznego i, ostatecznie, deficytu poczucia własnej wartości. Te irracjonalne przekonania, takie jak to, że wada jest dowodem niemożności bycia kochanym lub docenianym, a nawet oznaką słabości lub nieadekwatności w relacjach seksualnych.
Tak więc, istnieją pacjenci, którzy są świadomi nadmiernej intensywności, czasu trwania i częstotliwości idei, na przykład myśląc, że pacjent ma zbyt małego penisa lub że jest to bardzo zakrzywiony penis. Prawdą jest, że niektórzy pacjenci początkowo przewymiarować rzeczywisty fakt, na przykład istnienie mikropenis lub małego penisa, lub również, że istnieje możliwość posiadania zakrzywionego penera lub cierpią na chorobę Peyroniego, ale sposób zmierzenia się ze zdarzeniem i ciągła obserwacja faktu zamienia to zdarzenie w poważny problem dla mężczyzny i wynikającej z tego obsesji.
W ten sposób ich przesada sprawia, że nie są w stanie przestać o tym myśleć [patologiczna troska]. U innych pacjentów troska ma charakter przewartościowanej idei: jest zakorzeniona w temacie, zajmuje centralne miejsce w jego życiu i jest naładowana emocjonalnie. Innymi słowy, staje się nieważny dla normalnego wykonania swojego życia.
Wreszcie, pacjenci są absolutnie przekonani o faktycznym istnieniu wady. W takich przypadkach są to idee deliryczne (delirious dysmorphobia lub somatyczne zaburzenia deliryczne). W dramatycznych przypadkach pacjent może dotrzeć do auto-amputacji kończyny lub wygenerować nadmierną korektę penisa wstrzykując różne substancje, takie jak oleje, ciekłe silikony w celu zwiększenia rozmiaru kończyny.
Nie ma różnic jakościowych między zaburzeniami dysmorficznymi delirycznymi i nie delirycznymi pod względem psychopatologii związanej z leczeniem i odpowiedzi na leczenie. Jedynym aspektem wyróżniającym jest dotkliwość nieporządku najbardziej zaakcentowanego w pierwszym przypadku.
Choroba zazwyczaj zaczyna się w okresie dojrzewania, między 15 a 20 rokiem życia i ma przewlekły przebieg. Prośba o pomoc terapeutyczną trwa zazwyczaj od 10 do 15 lat, ze szczególnym uwzględnieniem faktu, że zapotrzebowanie to jest bardziej związane z powstałymi komplikacjami psychopatologicznymi (depresja, izolacja społeczna itp.) niż z samym zaburzeniem. To, co utrudnia wczesne i jednoznaczne szukanie pomocy, to poczucie winy i zażenowanie związane z treścią ich obaw. Historia rodzinnych zaburzeń psychicznych nie jest niczym niezwykłym. W szczególności depresja, zachowania uzależniające, psychoza i zaburzenia obsesyjno-kompulsywne są opisywane wśród krewnych pierwszego stopnia.
Z drugiej strony, istnieje wysoka współzachorowalność pomiędzy zaburzeniami dysmorficznymi ciała a innymi obrazami klinicznymi osi I (fobia społeczna, depresja, próby samobójcze, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, nadużywanie substancji oraz, w mniejszym stopniu, psychozy i zaburzenia odżywiania) (Hollander, Cohén, Simeón, 1993; Phillips, Átala i Albertini, 1995; Wilhem, Otto, Zucker i Pollack, 1997), jak również oś II (przede wszystkim unikalne, obsesyjno-kompulsywne, zależne i graniczne zaburzenia osobowości) (Neziroglu, McKay, Todaro i Yaryura-Tobias, 1996). Ogólnie rzecz biorąc, cechami charakterystycznymi są również introwersja, niska samoocena, nadwrażliwość i brak poczucia bezpieczeństwa.
Podejmowane są próby postawienia diagnozy różnicowej między pacjentem normalnym a pacjentem z dysmorficzną postacią, który ucieka się do operacji kosmetycznych. Ci ostatni mają tendencję do chodzenia do większej liczby chirurgów i interweniowania w przypadku wielu problemów. W szczególności cechuje je nieproporcjonalny stres i powtarzające się obawy oraz niejasność skargi i petycji, a także nieracjonalne lub magiczne oczekiwania. Przedstawiają również historię poprzednich operacji i dalsze pogarszanie się sytuacji we wszystkich dziedzinach życia, z problemami emocjonalnymi i osobowościowymi (Birtchnell, 1988; Hollander i Aronov^ritz, 1999; Neziroglu i Yaryura-Tobias, 1997).
LECZENIE PSYCHOLOGICZNE
Motywacja do terapii: Pacjenci z tym zaburzeniem są często motywowani do fizycznej zmiany wyglądu zewnętrznego. W ten sposób często rozpoczynają one leczenie włosów, dermatologiczne, chirurgiczne, odchudzanie itp. jako sposób na wyeliminowanie ich wady. Problemem jest jednak nie tyle wygląd zewnętrzny, co subiektywne doświadczenie ciała. Mimo to pacjenci bardzo niechętnie podchodzą do leczenia psychologicznego, ponieważ nie zdając sobie sprawy z prawdziwego problemu, jedyną proponowaną alternatywą jest modyfikacja elewacji zewnętrznej.
Cele terapeutyczne: Priorytetowymi celami terapii są: modyfikacja negatywnych autowerbalizacji na ciele, zmiana założeń irracjonalnych.
LECZENIE
W przypadku, gdy irracjonalna obsesja na temat małego rozmiaru penisa opiera się na istnieniu mikropenisa, istotne jest, aby w końcu odnieść sukces, rozpocząć od leczenia poznawczo-behawioralnego co najmniej 2 sesji w tygodniu z pomocą otoczenia przed wykonaniem leczenia wydłużenia prącia, tak aby pacjent dostanie dostosowanie do rzeczywistości i w tym przypadku, do długości penisa, który może być rzeczywiście osiągnięty i że raz osiągnięty będzie musiał pracować nad tym psychologicznego leczenia z widocznym postrzeganie, że długość penisa udało się umieścić się w znormalizowanej średniej mężczyzn.
Pod koniec zarówno zabiegów psychologicznych, jak i medycznych, pacjent powinien być świadomy, że długość jego kończyny jest wreszcie w normie, pokazując mu tabele statystyczne, podkreślając, że długość jego penisa należy do znormalizowanego procentu.
Jeśli istnieje prawdziwa krzywizna penisa, która jest źródłem dysmorfobii, ten sam zabieg zostanie wykonany, rozpoczynając leczenie psychologiczne najpierw przed skorygowaniem krzywizny prącia. Później, pacjent zauważyłby wizualizację swojego wyprostowanego penisa w porównaniu z innymi mężczyznami.
Stosowane procedury terapeutyczne są podobne do tych stosowanych w leczeniu poznawczo-behawioralnym fobii i zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych (Rosen, 1997; Raich, Mora, Marroquín, Pulido i Soler, 1997).
Ostatecznie chodzi o modyfikację nawyków, które negatywnie wpływają na codzienne funkcjonowanie, naukę tolerowania własnego wyglądu i sytuacji, których zazwyczaj się unika (Rosen, 1997).
Pierwszym elementem terapii są informacje przekazywane pacjentowi o różnych aspektach związanych z problemem. Wyjaśnia to, czym jest zaburzenie i jakie są jego cechy, a także różnicę między wyglądem fizycznym a obrazem ciała (ten ostatni odnosi się do konstrukcji psychologicznej).
Cena od 399 zł. Darmowa dostawa